जिव्हाळ्याचा विषय

आई म्हणते, माझा आणि बाबांचा जिव्हाळ्याचा विषय एकच आहे 'झोप'. ते खरं ही आहेच म्हणा. आम्हाला कधिही, कुठेही, कशीही झोप लागते.

बाबांनी गाडी सुरु केली आणि AC चा गार गार वारा लागला की माझे डोळे आपोआप जड व्हायला लागतात आणि मी झोपेच्या स्वाधीन होतो.रात्री सुद्धा कधि कधि अंगा घालेपर्यंत मी ढाराढूर झालेला असतो. मग आई मला झोपेतच उलटा पालटा करून झोपायचे कपडे घालते आणि असं इस्त्रित झोपवते.

मागे एकदा शॉपिंग करायला आई आणि मावशी मला मोठ्या हौसेने बिग बझार मध्ये घेवून गेल्या. गर्दी कमी असेल म्हणून आम्ही सकाळी साडे दहा वाजताच तिथे पोचलो. मी पण नुकतीच आंघोळ केली होती, गरम गरम दु दु प्यायले होते. तिथे आत छान गार हवा लागत होती. झालं, व्हायच तेच झालं, ब्रह्मानंदी लागली टाळी. आता मला असं झोपलेलं उचलून घेवून शॉपिंग कसं करणार? म्हणून माझे थोडे फोटो काढून दोघी बिचार्‍या अकरा वाजताच घरी वापस :)

कधि कधि मी रूसुन सोफ्यावर उलटा पडून रहातो आणि त्या मऊ मऊ सोफ्यावर रंगित फुलं बघताना मी विसरूनच जातो की मी रूसलोय आणि मला झोपच लागते तिथे,

मी आणि बाबा टीव्हीवर गाण्यांची व्ही सी डी बघत होतो, छान छान गाणी आहेत त्यात. चांदोबा चांदोबा भागलास का? शेपटीवाल्या प्राण्यांची भरली होती सभा, माऊची पिल्ले, बेडकीच्या पिल्लाने बैल पाहिला. इतकी मस्त गाणी होती पण नेहेमीप्रमाणेच झाल. आई जेव्हा हॉलमध्ये बघायला आली तेव्हा बाबा गाणी ऐकत होते आणि मी तर केव्हाच,

माझ्या आईला 'ओपन हाऊस'ची पावभाजी खूप आवडते म्हणून आम्ही एका शनिवारी तिथे गेलो होतो. माझ्यासाठी साधा डोसा मागवला होता कारण नाही तर मी आईला पावभाजी खाऊन दिली नसती. डोसा पटकन बनतो वाटतं, पहिला तोच आला टेबलवर. मी थोडा थोडा खात होतो. पोट भरत आलं तसे डोळे आपोआप मिटायला लागले. आजी नेहेमी म्हणते, जेवल्या जेवल्या झोप येते कारण अन्नाचा सुद्धा कैफ येतो. मला पण बहुतेक तसच झालं. नशिबाने शेजारचे टेबल रिकामे होते त्यामुळे मी त्याच्यावर अशी ताणून दिली आणि आईने पण पावभाजी नक्कीच एन्जॉय केली असणार.

आता सुद्धा मी झोपलेला आहे म्हणून आई हे लिहू शकली, कळलं ना!