समर्थाचिया सेवका वक्र पाहे । असा सर्व भूमंडळी कोण आहे ॥ जयाची लिला वर्णिती लोक तीन्ही । नुपेक्षी कदा राम दासाभिमानी ॥

गुरुवार, नोव्हेंबर ०४, २०१०

दिन दिन दिवाळी

परवा आईने सुट्टी घेतली होती खास दिवाळीचा फराळ बनवायला. मदतीला होती आजी आणि मी स्वतः. सगळ्यात आधी करंजी केली. मला लगेच चव बघायची होती, मग आईने सांगितले या दोन करंज्या देवासमोर ठेव, देवबप्पाला खाऊ. मग तू खा. नविन घरातले देव अजुन चौरंगावरच ठेवलेत देव्हारा बसवला नाहीये ना म्हणून. त्या चौरंगावर देवासमोर ताटली ठेवायला जागाच नव्हती मग मी सगळ्या देवांचे तोंड डाव्या बाजूला वळवले आणि त्याच्यासमोर करंज्या ठेवल्या.

नंतर जेव्हा आजीने आईला विचारले या देवांची तोंडे या बाजूला कशी झाली? आईला पण समजेना असं कसं झाल? जेव्हा त्यांना समोरच्या करंज्या दिसल्या तेव्हा सगळ्याचा उलगडा झाला आणि मला परत हे काम न सांगण्याचा पण निर्णय घेण्यात आला. असो.

मग आई चकल्या पाडून देत होती आणि आजी तळून घेत होती, मी टेस्टिंगचे काम करत होतो. मध्येच तळलेल्या कुठल्या आणि कच्च्या कुठल्या ते मला समजायचे नाही. त्यामुळे माझ्या हातुन चुकुन काही चकल्या मोडल्या गेल्या आणि माझी रवानगी दुसर्‍या खोलीत झाली. पण रडून रडून मी पुन्हा त्यांना सामिल झालो.

मी दुपारी झोपलो तेव्हा त्यांनी चिवडा करून घेतला.

संध्याकाळी आमच्या सगळ्या खिडक्यांमधले आकाशकंदिल लावले. नविन LED ची ट्युब लावली. मस्त चकमक चकमक करत होती ती.

उद्यापासून तिन दिवस आई पण घरी आणि बाबा पण घरी त्यामुळे मज्जाच मज्जा येणार आहे. मी भरपूर खाऊ खाणार, फुलबाज्या आणि केपं वाजवणार, नविन नविन कपडे घालून फिरायला जाणार. खूप धमाल करणार.

मी तर दिवाळी साजरी करायला सुरुवात केली सुध्दा,





तुम्ही सगळे पण अशीच मजा करा, दिवाळीचा खाऊ खा, फटाके वाजवा.
शुभ दिपावली!

मंगळवार, ऑक्टोबर ०५, २०१०

घोलवड - सावे फार्म

आत्या - काका, आई - बाबा आणि सायलीताई - मी असे सगळे मिळून एका छोट्याश्या ट्रिपला जायचं ठरलं. आत्याच्या नविन गाडीतुन.
बरीच शोधाशोध केल्यावर घोलवडला सावे फार्मला जायचं नक्की झालं.
जायच्या दिवशी सकाळी सगळ्यांबरोबर लवकर उठून बसलो, आईने पटापट मला तयार केलं. बाबांना ड्रायव्हिंगची प्रचंड आवड आहे. सकाळी लवकर निघालो की ट्राफिक पण कमी लागते म्हणून बाबांनी आम्हाला बरोबर सात वाजायच्या आत घराबाहेर काढले.आम्ही घोडबंदर रोड, मुंबई - अहमदाबाद रोड असे करत घोलवडला पोचलो.सावे फार्ममध्ये शिरल्याबरोबर मी इकडे तिकडे धावायला सुरुवात केली. आमच्या खोल्यांच्या आजुबाजुला मोठी मोठी झाडे होती आंबे, नारळ, जांब, स्टारफ्रुट,इ. आईने एका लांब काठीने जांब पाडले. मस्त होते चवीला. मोकळ्या पॅसेजमध्ये छान झोपाळा होता, सी सॉ होते, हॅमॉक पण होते.
आजुबाजुला ससे, कासव, माऊ, भू भू, माकडं असे प्राणी होते.
मस्त मजा येत होती. खोल्या पण छान होत्या. त्यांच्या भिंतींना बाहेरुन वारली पेंटिंग केले होते.

















दुपारी झोपुन उठल्यावर आम्ही जवळच्या बोर्डीच्या समुद्रावर गेलो फिरायला. चक्क यावेळी मी समुद्राला अजिबात घाबरलो नाही. मी एकटक त्याच्याकडे पहात होतो. मऊ मऊ वाळूत खेळायला पण खूप मज्जा आली. मी बिस्कीट खात असताना एक भू भू माझ्यामागे लागला. शेवटी त्याला पण बिस्कीट दिले तेव्हा गेला तिथुन.
रात्री गरम गरम पोळ्या, कोशिंबीर, दोन दोन भाज्या, चिकूचे लोणचे, पापड, आमटी भात, गुलाबजामुन असे जेवून सगळी गप्पा मारत बसली बराच वेळ. मी आपला झोपुन गेलो कारण दुसर्‍या दिवशी सावेंचे मोठे फार्म (३५ एकर्स) बघायला जायचे होते ना!
दुसर्‍या दिवशी सकाळी दुदु पिवून मी तयार पण झालो सगळ्याच्या आधी. मग काका आणि मी अंगणात पकडा पकडी खेळलो.
तिथे एक वेगळीच गाडी दिसली जिच्या सिट्स बांबूच्या पट्ट्यांच्या होत्या आणि छोटेसे इंजिन होते गाडी चालवायला. त्या गाडीला ’तारपा’ असे नाव होते. तारप्यामधे बसून आम्ही फार्मच्या बरेच आंत फिरलो.
शेकडो चिकूची, लिचीची झाडे, आंब्याची कलमे, अ‍ॅव्होकॅडो, युरोप फिग, दालचिनी/ तमालपत्र, वेलची, कॉफी अशी झाडे, विविध औषधी वनस्पती, कॅकटस गार्डन, फुलझाडे तसेच एक छोटेसे कृषीप्रदर्शन अशा अनेक गोष्टी बघितल्या. फार्मच्या मधोमध एक प्रचंड तलाव बांधला आहे. त्यात पावसाचे पाणी साठवून ठेवले जाते, उन्हाळ्यात पाणी टंचाई नको म्हणून.
ऊन खूप लागत होते पण मला डोक्यावर टोपी रुमाल वगैरे अजिबात आवडत नाही म्हणून मी टोपी घालत नव्हतो पण आईने सांगितले की जर मी टोपी घातली नाही तर वाघ येईल आणि मला घेवून जाईल, त्यामुळे नाईलाजाने घालावी लागली.
तिथुन आम्हाला अ‍ॅडव्हेंचर कॅंपच्या ठिकाणी नेले. मी एकदम वेगळ्याच गोष्टी पाहील्या तिथे. रोप क्लायबिंग, टायरमधला झोपाळा, मचाण, दोरीची शिडी अशा विविध अ‍ॅक्टीव्हिटीज होत्या तिथे.

तिकडे फिरून येइ पर्यंत ११ वाजले आणि गरम पण खूप होत होते. त्यामुळे सगळी स्मिमिंग पूल कडे वळली.
मी पाण्याला प्रचंड घाबरायचो त्यामुळे मी स्वतः पण पाण्यात जात नव्हतो आणि आई बाबांना पण जाऊन देत नव्हतो. तर सरळ बाबा वरती आले आणि त्यांनी मला उचलुन घेवुन सरळ पाण्यात नेवून बुडवले. थोडा वेळ रडलो पण मग मज्जा आली मला.

दुपारचे एक वाजेपर्यंत पाण्यात मनसोक्त डुंबल्यावर सगळी जण बाहेर आली. टेस्टी गरम गरम जेवण जेवून, थोडीशी झोप काढली आम्ही. तिथून चहा घेवून जे निघालो ते डायरेक्ट ठाण्याला येवून थांबलो. येतानाच पुन्हा नोव्हेंबर डिसेंबर मध्ये परत जायचा प्लान केला आहे.

मंगळवार, सप्टेंबर ०७, २०१०

८ सप्टेंबर, मागच्या वर्षीचा

मला अचानक ८ सप्टेंबरची का आठवण झाली?
पटकन उत्तर हवं असेल तर फोटो पहा आणि सावकाश कळलं तरी चालणार असेल तर पोस्टच वाचा.
तर मागच्या ८ सप्टेंबरची सुरुवात अशी झाली. आंघोळ झाल्यावर आजीने आणलेला नविन ड्रेस घातला मग आईच्या मांडीवर बसलो. आजीने मला औक्षण केले, माझ लक्ष मात्र खाली ठेवलेल्या ढोकळा आणि जिलबीकडे होतं :)

छान छान खाऊ खावुन दुपारी मस्त झोपलो. झोपुन उठल्यावर बघतो तर काय अजुन एक नविन ड्रेस. मावशीने मला जीन्सची पॅंट आणली होती. माझी पहिली जीन्स. मग मी जीन्स पॅंट आणि टी शर्ट घालुन तयार झालो.


मला कळेचना की आमची सगळी गॅंग नक्की कुठे चालली आहे. एका ठिकाणी सगळे गाडीतुन उतरलो. आमच्या बरोबर भरपुर सामान होते. मोठ्या पिशव्या, बॉक्स, इ. तिथे आत गेल्यावर बघतो तर काय मस्त सजावट केलेली, फुगे लावलेले, आणि गंम्मत म्हणजे भिंतीवर सगळीकडे माझेच फोटो लावले होते.
हळु हळु एक एक दादा, काका, मावशी, माझे मित्र मैत्रिणी सगळे जमले तिथे. प्रत्येक जण यायचा मला शेकहॅंड करायचा आणि काहीतरी रंगीबेरंगी बॉक्स माझ्या हातात द्यायचे. मग आई किंवा मावशी माझ्या हातातुन काढून घ्यायचे, मी जोरात ओरडायचो, मला हवा असायचा तो बॉक्स माझ्या हातात.
तिथे भरपुर जणं जमल्यावर मला बाबांनी उचलुन घेतले. आई, बाबा आणि मी स्टेजवर गेलो. तिथे दोन दोन केक होते. सगळ्यांनी एका सुरात गाणे म्हटले, 'HAPPY BIRTHDAY TO YOU, AARYAN'
आई बाबांनी माझा हात धरुन केक कापला. कुणी मला भरवला तर कुणी मला असा रंगवला.





माझ्या मित्र मैत्रिणी आणि ताई दादांनी माझ्यासाठी टाळ्या वाजवल्या.

मग छोट्या मानसीताईने जादूचे प्रयोग करुन दाखवले.

ते बघता बघता मला आणि माझ्या मित्राला झोपच आली. बरं झालं आईने माझं अंथरुण पांघरूण आणलं होतं बरोबर. मित्राला पण अचानक झोप आल्यामुळे एकाच अंथरूणावर कसे बसे झोपलो आम्ही दोघं. आई म्हणाली, पुढच्या वेळी लक्षात ठेवायला हवं, वाढदिवसासाठी बोलवलेल्या गेस्टसाठी पण अंथरुण पांघरूण आणायला हवं.

मला जेव्हा जाग आली तेव्हा मी काय पाहीलं माहीत्ये? आई बाबा मस्तपैकी श्रीखंड पुरी, कॉर्न टिक्की, छोले, पनीर मसाला, पुलाव, केक असे छान छान खाऊ खात होते. मी उठलो आणि डायरेक्ट आईच्या पुढ्यातच जावून बसलो. माय फेव्हरेट श्रीखंड पुरी खायला.

असा हा मागच्या वर्षीचा ८ सप्टेंबर उद्या परत येणार आहे.

गुरुवार, ऑगस्ट २६, २०१०

काय करु आणि काय नको????



मला माहित्ये खूssssssssssप दीवसांत मी ब्लॉगवर फिरकलोच नाहीये दुसर्‍यांच्या आणि स्वतःच्या पण.
आईबाबानी मोठे घर घेतले, मला खेळायला, अभ्यास करायला, वगैरे वगैरे. मग जुन्या घरातील सामानाचे नविन घरात शिफ़्टींग, नविन घरात आईच्या दृष्टीने हा पसारा, माझ्या मते खूप वेगवेगळी खेळणी.
रोज मला नविन खेळणे मिळते आहे कुकरपासून सोफ्याच्या कुशनपर्यंत.


आता आईने सगळे आवरायला घेवुन मला मदतीला घेतले आहे त्यामुळे मला अगदी काय करु आणि काय नको असे होते आहे.
आता एकदा सगळं सामान व्यवस्थित लावुन झालं की आलोच मी परत.

मंगळवार, जून ०८, २०१०

न लटकता लोकलने

बाबा चारचारदा आईला सांगत होते नीट ने त्याला, पूर्ण थांबल्याशिवाय चढु नको, जास्त सामान नेवू नको, वगैरे वगैरे.या बोलण्यावरून मला एव्हढे कळले की आई आणि मी दोघेच कुठेतरी जात आहोत. चार वाजता रविनाताई, आई आणि मी आवरून तयार झालो. रिक्षेत बसल्यावर आईच्या बोलण्यातुन मला कळले की आम्ही डोंबिवलीला चाललो आहोत, लोकल ट्रेनने. मला किती आनंद झाला म्हणून सांगू!

का म्हणजे?

माझ्या आईने एक ठराव पास केला होता, मी एक वर्षाचा होईपर्यंत मला लोकलने कुठेही न्यायचे नाही. माझी आई काय ठरवेल सांगता येणार नाही. त्यामुळे मी आमची गाडी, रिक्षा, बस, घोडागाडी, विमान हे सगळ बघितलं होत पण लोकल काही पाहिली नव्हती.


आईला बरेचदा बाबांना सांगताना मी ऐकले होते की मी लोकलमधे हे कानातले घेतले, हा छोटा आरसा घेतला, आज कोणीतरी माझ्या पायावर पाय दिला, आज लोकलमधे असं झालं आणि आज लोकलमधे तसं झालं. त्यामुळे ही लोकल कोण आहे आणि ती एकटी हे सगळं कस करू शकते हे पहायची मला खूप उत्सुकता होती.


आम्ही एकदाचे स्टेशनवर पोचलो. कुपन्स पंच केली आणि प्लॅटफॉर्मवर जावून उभे राहिलो. मी सगळीकडे पहात होतो, नुसती माणसच माणसं होती सगळीकडे. आईने मला उचलुन घेतले होते. मधेच एक खूप मोठा आवाज आला, मी घाबरून आईला घट्ट धरून ठेवले. आमच्या पलिकडल्या प्लॅटफॉर्मवर एक गाडी थांबली ती एव्हढी लांब होती की तीची सुरुवात कुठुन झाल्ये आणि संपल्ये कुठे तेच दिसत नव्हते. मग आम्ही आधिपासूनच उभ्या असलेल्या एका तसल्याच लांब गाडीत जावुन बसलो. तेव्हा आई म्हणाली, शनु, या गाडीला लोकल ट्रेन म्हणतात. आता कळलं, लोकल एव्हढ्या सगळ्या गोष्टी एकटी कशी करते.














आम्ही बसलो ती लोकल एकदम रीकामी होती. मस्त खिडकीजवळच्या सीटवर बसलो होतो. बर्‍याच वेळानंतर आमची लोकल सुरू झाली. त्या लोकलमध्ये छोटी छोटी दुकानच होती. बागड्या, कानातले, पिनांचे दुकान. टिकल्यांचे दुकान. मग एक आजीबाई चिकू घेवुन आली टोपलीभर.


लोकल सुरू झाल्यावर छान वारा आला आणि आमची लोकल एकदम धाडधाड जात होती, मला जाम मज्जा वाटत होती. आजूबाजूच्या सगळ्या जणी माझ्याकडे बघून उगीचच हसत होत्या. गाडी मधे मधे थांबायची मग गाडीतल्या काही बायका खाली उतरायच्या काही गाडीत चढायच्या. मला एक प्रश्न पडला, की ड्रायव्हरला कसं बरोब्बर कळायचं की या सगळ्यांना कुठे उतरायचे आहे?


तसेच गाडीतली दुकानं पण सारखी बदलत होती, रुमालांचे दुकान पण होते तिथे. मग एक खाऊचे दुकान आले पॉपकॉर्न, वेफर्स, लिमलेटच्या गोळ्या, आवळासुपारी, जीरा गोळी, चॉकलेट्स, वगैरे. आईने श्रीखंडाच्या गोळ्या घेतल्या. मी कडकड चावून दोन-तिन गोळ्या खावून टाकल्या एकदम. मला आणखी खाऊ हवा होता पण आईने घेतला नाही.


आणखी एक स्टेशन गेले आणि खिडकीतल्या वार्‍याने मला मुळी झोपच यायला लागली. तसाच आईच्या मांडीत झोपुन गेलो. त्यामुळे मला डोंबिवली कधि आलं, रिक्षेत कधि बसलो आणि आत्याच्या घरी कधि पोचलो तेच कळलं नाही.

आई उगाच कंटाळते लोकलने जायला, मला तर लोकल ट्रेन खूप खूप आवडली, मज्जा येते लोकलमध्ये.

गुरुवार, मे २७, २०१०

लग्न आणि गाडी

मागचे दोन आठवडे खूप खूप बिझि गेले. ब्लॉगर्स स्नेहमेळावा संपल्यानंतर मी माझ्या मावशीच्या लग्नाच्या तयारीला लागलो.
आई सकाळी ऑफिसला गेली की आजी, रविनाताई आणि मी कामाला लागायचो. पापड केले, रंगित फेण्या केल्या, गव्हले बनवले. किती मजा आली मला. मी माझ्यापरीने त्यांना मदत करायचो जसे, पापडाची लाटी परत कुटणे, फेण्यांचा साबुदाणा चमच्याने ढवळणे, मी गव्हले चिमटीत पकडण्याचा प्रयत्न करायचो पण ते यायचे नाहीत चिमटीत. खूपच छोटे होते ते. आजी लाडू वळायला बसली की मी लगेच चव बघायला तिथे हजर व्हायचो.
मी दुपारी झोपलो की आजी आणि रविनाताई करंज्या, अनरसे वगैरे माझी मदत नको असलेले पदार्थ करून घ्यायचे.
लग्नाच्या आदल्या दिवशी आई आणि मी मिळून रुखवतावर मांडायच्या सर्व पदार्थांचे नीट पॅकिंग केले. बॉक्समध्ये भरून पण ठेवले.










घरी पाहुणे आलेले सगळे माझे लाड करायचे, उचलून भूर्र न्यायचे, खाऊ द्यायचे त्यामुळे खूप मजा येत होती.
दुसर्‍या दिवशी म्हणजे मावशीच्या लग्नाच्या दिवशी सकाळी सव्वा पाच वाजता मी उठलो. दुदु पिउन झाल्यावर बाबांनी मला आंघोळ घातली. आईने मला लग्नासाठी खास शेरवानी ड्रेस आणला होता, त्याला छान ओढणी पण होती.

लग्नाचा हॉल एसी असल्यामुळे अजिबात गरमा झाला नाही. मी खूप हॉलभर मस्त हुंसडलो, खूप धमाल केली. रोजच्यासारखी दुपारची झोप पण काढली तिथे सोफ्यावर.

मावशीच्या लग्नात मी एक गंमत पाहिली. माझे होणारे काकांना लग्नमंडपात घेवून येताना एक वेगळेच वाद्य वाजवले त्या मिशीवाल्या काकांनी. आईने सांगितले त्याला तुतारी म्हणतात. मस्त आवाज यायचा त्याचा. मग मावशीला आणताना पण त्या काकांनी तुतारी वाजवुन वाजत गाजत मंडपात आणले. बाबांना आणि मला फार फार आवडली तुतारी.
मावशीच्या लग्नाची गडबड संपते ना संपते तो दुसर्‍या दिवशी अक्षयतृतीया आली. मला आत्याच्या नविन गाडीची डिलीव्हरी घ्यायला जायचे होते. तिथे सगळ्या फॉर्म्यालिटीज पूर्ण व्ह्यायला बराच वेळ गेला पण शोरूममध्ये एक मस्त छोटीशी घसरगुंडी होती, बॉल होता, छोटे टेबल आणि खुर्च्या होत्या. मी खूप मस्ती केली, खेळलो तिथे.
मग एका मोठ्या फुग्याला सायलीताईने टाचणी लावून फोडले, त्यातुन मस्त चकमक आणि थर्माकॉलचे छोटे बॉल पडले आमच्या अंगावर पडले. मोठ्या स्पिकरवर ’Congradulations' असे गाणे लावले आणि कारच्या कीज आम्हाला दिल्या.


आत्याने गाडीची पुजा केली, मग काजुकतली दिली सगळ्यांना, मी दोन खल्ल्या.
मग नविन गाडीने आम्ही आत्याला, काकांना आणि सायलीताईला डोंबिवलीला सोडून आलो.
नविन गाडीने आम्ही मस्त फिरायला पण जावून आलो पण त्याबद्दल मी पुढच्यावेळी लिहीन.

सोमवार, मे १०, २०१०

९ मे २०१० @ दासावा

दुपारी दोन ते चार ही माझी झोपेची वेळ आहे. त्यामुळे माझे कपडे कधी बदलले, रोहनदादाच्या गाडीत कसा बसलो आणि दासावा मधे केव्हा पोचलो ते कळलेच नाही. जाग आली तेव्हा दासावाच्या पायर्‍या चढत होतो बाबांच्या हातावर बसुन.



आम्ही साधारण सव्वाचारला पोचलो. तिथे दारातच महेंद्रकाका उभे होते, काही दादा आणि एक ताई पण होती कांचनताई. पण माझी त्याच्याशी ओळख नव्हती. त्यांनी मला बरोबर ओळखले. सचिनदादाने एक बॅच दिला आईला, नाव आणि नंबर लिहिलेला. मला पण बॅच हवा होता म्हणून आईने तो माझ्या शर्टला लावला.


आई, बाबा आणि मी पहिल्या रांगेत जाउन बसलो. मी लगेच एक बाटली दुदु पिउन घेतले, मला बरं वाटलं. आमच्याबरोबर रोहनदादाची बायको शमिका होती. तिच्या टच स्क्रिन फोनबरोबर मी खूप खेळलो. त्याच्यामुळे माझी आणि तिची चांगली मैत्री झाली.


हळुहळु सगळे यायला सुरुवात झाली. अमेरिकेची अपर्णाताई आली तिने मला खाऊ दिला आणि एक छोटीशी डबी दिली आहे पण त्यात काय आहे ते मला अजुन कळले नाहीये. मग श्रेयाताई आल्या त्यांनी एक गोळी देउन माझ्याशी दोस्ती केली.


थोड्या वेळाने मी आणि आई मागे गेलो जिथे पुण्याचा सागरदादा, हैद्राबादचा आनंददादा, भारतदादा, देवेंद्रदादा या सगळ्यांना भेटलो.


मधेच एक मुलगी आमच्या इथे आली आणि तिने माझा पापा घेतला. आईला वाटले कोणत्यातरी ब्लॉगरकाकांबरोबर आलेली त्यांची मुलगी असेल तर ती चक्क ’मैथिली थिंक्स’ हा ब्लॉग लिहीणारी माझी मैथिलीताई होती. मी माझ्या ब्लॉगचे विजेटकोड बनवुन देणार्‍या सलिलदादाला पण भेटलो. त्याला फोटोसाठी छान छान पोझ पण दिल्या.



कांचनताईने कार्यक्रमाला सुरुवात केली, स्वतःची ओळख करुन दिली. मग प्रत्येक जण आपापली माहिती सांगत होते. माझ्या मनातलं सगळं आईने सांगितलं. स्टेजवर असतानाच महेंद्राकाकांनी सगळ्यात ’लहान’ ब्लॉगर म्हणून मला एक ’मोठी’ कॅडबरी दिली. मला महेंद्रकाका खूप आवडतात.



थोड्या वेळाने बटाटेवडा कटलेट असा खाऊ आला. कटलेटचा तुकडा मी खाउन बघितला पण तिखट लागला मला म्हणून मी शमिकाच्या टच स्क्रिनबरोबर खेळायला गेलो. सगळे ताई, दादा, काका, आणि आजोबा स्वतःची ओळख करुन देत होते. आई ऐकत होती. मला जरा कंटाळा आला तेव्हा मी शमिका बरोबर मागे एक फेरी मारून आलो. महेंद्रकाकांच्या डिशमधला थोडासा बटाटावडा पण खल्ला. मला खुप मजा आली दासावामध्ये.


सगळ्यांना टाटा केला, फ्लाईंग किस दिला आणि आम्ही तिथुन थोडे लवकरच निघालो. येताना रोहनदादा बरोबर आल्यामुळे जाताना बसने घरी गेलो. विंडोसिट मिळाली होती मला मस्त झोप लागली. बसमधुन उतरुन आम्ही रिक्षेत बसल्यावर बाबांच्या लक्षात आले माझ्या एका पायात बुट नाहिये. आता कुठे शोधणार? बसमधे, रस्त्यात कुठे पडला कुणास ठाउक?

माझा आवडता बुट्टु हरवला :(

आई म्हणत होती सिंड्रेलाचा बुट्टु पण असाच हरवला होता आणि तो कोणीतरी शोधत शोधत तिला आणुन दिला, माझा पण बुट्टु असा कोणी परत आणुन दिला तर कित्ती बरं होईल.